Bij de vraag of sprake is van een overeenkomst van opdracht of een arbeidsovereenkomst weegt zwaar wat de bedoeling is geweest van de partijen en hoe daaraan uitvoering is gegeven. Aan de onderkant van de markt wil de rechter nog wel eens de afhankelijke positie van de zzp’er meewegen, maar is er sprake van een zeer behoorlijk tarief en heeft de zzp’er meermaals een arbeidsovereenkomst afgewezen, dan wordt het wel erg lastig om het bestaan van een arbeidsovereenkomst aannemelijk te maken.
Een zelfstandige consultant, die sinds 1999 met zijn eenmanszaak in het Handelsregister is ingeschreven als een onderneming die zich bezighoudt met organisatieadvies, interim management en trainingen op het gebied van ondernemen, nam eind 2012 een interim opdracht aan om voor een kwaliteitscontrolebureau voor de agrarische sector te werken als rayonmanager. De overeenkomst is een aantal malen opnieuw aangegaan. In de laatste, vijfde overeenkomst is nadrukkelijk vastgelegd dat partijen een overeenkomst van opdracht aangaan en geen arbeidsovereenkomst beogen. In de overeenkomsten is vastgelegd dat de rayonmanager een vast aantal dagen voor de opdrachtgever werkt, nevenactiviteiten zijn nadrukkelijk toegestaan. De consultant beschikte over een VAR-wuo.
Tijdens de vijfde en laatste opdrachtperiode werd het duidelijk dat de opdrachtgever de opdracht niet wilde voortzetten en dat de interimopdracht per 30 november 2016 van rechtswege zou eindigen. De consultant vordert daarop doorbetaling van zijn loon (€ 8.312 per maand, excl. btw, vermeerderd met wettelijke rente) tot het moment dat zijn arbeidsovereenkomst rechtsgeldig zal zijn eindigen en vernietiging van de opzegging van de arbeidsovereenkomst. De kantonrechter wees zijn vorderingen af omdat er eenvoudigweg geen sprake was van een arbeidsovereenkomst, en ook bij Hof Amsterdam vindt hij voor zijn argumenten geen gehoor. Voor het hof spelen zwaar de bedoelingen van de partijen zoals blijkt uit de overeenkomsten en hoe daaraan uitvoering is gegeven. Zo heeft de rayonmanager maandelijks vanuit zijn eenmanszaak een vast bedrag vermeerderd met btw gefactureerd, naar de Belastingdienst heeft hij zich als ondernemer gepresenteerd en telkens gebruik gemaakt van de ondernemersfaciliteiten. Een aantal malen is in die jaren bij contractbesprekingen door de opdrachtgever zelfs aangegeven dat een arbeidsovereenkomst tot de mogelijkheden behoorde, maar hier was de consultant (om fiscale redenen, hij wilde voorkomen dat hij over in zijn eenmanszaak opgebouwde FOR-reserve fiscaal zou moeten afrekenen) niet op ingegaan.
Wet: art. 7:610a BW
Meer informatie: Gerechtshof Amsterdam 30 januari 2018 (gepubliceerd 5 maart 2018), ECLI:NL:GHAMS:2018:318
Geef een reactie